درباره کتاب زخم زدن و آسیب زدن به خود:
کتاب زخم زدن و آسیب زدن به خود – اختلالات روانی 3 از مجموعه کتاب های اختلالات روانی اثر هتر برنت ویگ ترجمه حسین گلشاهی از نشر نگاه می باشد.
خودزنی: دریچه‌ای به سوی اختلالات روانی و راهکارهای پیشگیرانه
خودزنی یا آسیب رساندن عمدی به خود، پدیده‌ای پیچیده و چندوجهی است که اغلب به عنوان یکی از نشانه‌های اختلالات روانی گوناگون بروز می‌کند. درک عمیق این رفتار، از چیستی آن گرفته تا چگونگی وقوع و ارتباطش با مشکلات روانشناختی، گامی اساسی در جهت شناسایی مؤلفه‌های آن و طراحی مداخلات پیشگیرانه و درمانی مؤثر به شمار می‌رود. نویسنده در این نوشتار تلاش دارد ضمن تبیین دقیق مفهوم خودزنی و مکانیسم‌های بروز آن، به بررسی پیوند آن با اختلالات روانی پرداخته و ابعاد مختلف این رفتار و رویکردهای پیشگیرانه از آن را مورد واکاوی قرار دهد.
خودزنی به چه معناست؟
تجربه درد جسمانی، اگرچه ذاتاً ناخوشایند است، اما در سیستم بیولوژیکی ما کارکردی حیاتی ایفا می‌کند. احساس درد، هشداری است از سوی بدن مبنی بر وجود یک مشکل یا تهدید. این پیام، ما را به تغییر رفتار و واکنش نشان دادن وادار می‌سازد. به عنوان مثال، لمس ناگهانی یک سطح داغ، واکنشی سریع و غیرارادی را به دنبال دارد که هدف آن محافظت از بدن در برابر آسیب بیشتر است. با وجود این غریزه قوی برای اجتناب از درد، تصور اینکه فردی به طور آگاهانه و عامدانه به خود آسیب برساند، می‌تواند دشوار به نظر برسد. با این حال، افرادی هستند که درگیر رفتارهای خودآزارانه یا «خودزنی» می‌شوند.
یکی از شناخته‌شده‌ترین اشکال خودزنی، «بریدن» است. در این رفتار، فرد با استفاده از یک شیء تیز، اقدام به ایجاد شکاف یا بریدگی در پوست خود می‌کند که اغلب منجر به خونریزی می‌شود. اشکال دیگر خودزنی می‌تواند شامل سوزاندن پوست با خاموش کردن سیگار، کوبیدن یا ضربه زدن به بدن به منظور ایجاد کبودی، خراشیدن پوست به صورت مکرر و شدید، یا حتی مسموم کردن خود با مواد غیرکشنده باشد. این رفتارها، اگرچه ممکن است در ظاهر نادر به نظر برسند، اما به شدت نگران‌کننده هستند .
علی‌رغم اینکه رفتارهای خودزنی معمولاً به قصد خودکشی انجام نمی‌شوند و اغلب غیرکشنده هستند، خطر آسیب‌های جسمی جدی در آنها وجود دارد. با این حال، اهمیت اصلی این رفتارها در این است که معمولاً نشانه‌ای از یک مشکل عمیق‌تر و اساسی‌تر هستند؛ یک درماندگی عاطفی یا روانی طاقت‌فرسا که فرد برای مقابله با آن به این روش‌های آسیب‌زا متوسل می‌شود. در برخی موارد، این رفتارها می‌توانند بیانگر یک بیماری روانی تشخیص‌داده‌نشده باشند که نیازمند مداخله تخصصی از طریق دارو، روان‌درمانی، یا حتی بستری شدن در بیمارستان است. در نهایت، هر نوع خودزنی، صرف نظر از شدت آن، یک «فریاد خاموش» برای کمک است و باید به طور جدی مورد توجه قرار گیرد. نادیده گرفتن این علائم می‌تواند منجر به تشدید مشکلات روانی و افزایش خطر رفتارهای خودکشی شود. بنابراین، شناسایی زودهنگام و ارائه حمایت مناسب به افراد درگیر خودزنی، از اهمیت حیاتی برخوردار است.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.