کتاب دوپارگی ایگو در فرآیند دفاعی

درباره کتاب دوپارگی ایگو در فرآیند دفاعی:

کتاب دوپارگی ایگو در فرآیند دفاعی اثر زیگموند فروید و ترجمه مولود سلیمانی از انتشارات نگاه می باشد.

مقاله “دوپارگی ایگو در فرآیند دفاعی” اثر زیگموند فروید، نقطه عطفی در تاریخ روانکاوی محسوب می‌شود. با وجود حجم کوتاه این مقاله، عمق و ظرافت مفاهیم مطرح شده در آن، دریچه‌ای نو به سوی فهم و تحلیل ساختار و عملکرد ذهن انسان گشود.

اهمیت این مقاله نه تنها در تبیین مکانیزم‌های دفاعی روانی خلاصه نمی‌شود، بلکه به مثابه بستر نظری برای رویکردهای نوین در روانکاوی و درمان اختلالات روانی عمل کرده است.

کتاب حاضر، با گردآوری مقاله اصلی فروید به همراه شرح و تفاسیر مفصل از منظر مکاتب گوناگون روانکاوی در فرانسه، انگلیس و آمریکای لاتین، گامی مهم در جهت گسترش فهم و درک از این مقاله کلیدی برداشته است.

محتوای این کتاب، چشم‌اندازهای نظری و بالینی جدیدی را در زمینه روانکاوی و کاربرد آن در دنیای پیچیده امروز ارائه می‌دهد.

ادامه توضیحات کتاب دوپارگی:

علاوه بر شرح و تفسیر مفاهیم مقاله فروید، این کتاب به موارد زیر نیز می‌پردازد:

کاربردهای بالینی مفهوم دوپارگی در درمان اختلالاتی نظیر اسکیزوفرنی، اختلال شخصیت مرزی، و اختلال هراس
ارتباط مفهوم دوپارگی با سایر مفاهیم روانکاوی نظیر فرافکنی، انکار، و ایده‌آل‌سازی
نقش دوپارگی در روابط بین فردی و تاثیرات آن بر تعاملات اجتماعی
چالش‌های پیش روی درمانگران در مواجهه با مکانیزم‌های دفاعی دوپارگی
راهکارهای عملی برای مداخله درمانی در مواردی که دوپارگی نقش اساسی دارد.

کتاب حاضر، منبعی ارزشمند برای روانکاوان، روانشناسان، مشاوران، و دانشجویان رشته‌های روانشناسی و علوم انسانی است.

با مطالعه این کتاب، خواننده به درکی عمیق‌تر از مفهوم دوپارگی و نقش آن در زندگی روانی انسان دست خواهد یافت.
علاوه بر این، این کتاب دیدگاه‌های جدیدی را در زمینه کاربرد روانکاوی در دنیای پیچیده امروز ارائه می‌دهد.

بخشی از کتاب دوپارگی ایگو در فرآیند دفاعی:

در جلسات اولیه روی کاناپه، او به تفصیل اعتراف کرد که شیفته رمان صد و بییست روز در سودوم اثر “ساده” و شکنجه های به تصویر درآمده در نقاشی های “بوش” است و ” دون ژوان”اصلاح ناپذیر را تصحیح می کند که ترجیح داد در جهنم بسوزد، اما تسلیم اقتدار اخلاقی نشود. برداشت من این بود که این اظهارات آلبرت حکم چشیدن مزه دهان مرا داشت که او از طریق آن سویه منحرف خود را به رخ می کشید و از اراده خود برای پیش روی مجرای خودویرانگری به جای تسلیم شدن خبر می داد.